A z drugiej strony marzenie pedagoga:

„Moim marzeniem jest szkoła, w której jest czas na myślenie, na dyskusje, pogłębione omawianie zagadnień, budzenie fascynacji, rozwijanie autonomii i kreatywności. Edukacja, której celem nie jest unifikacja, przeciętność i umiejętność udzielania najbardziej typowych odpowiedzi. Marzę o szkole, w której za najlepszych uczniów będą uchodzić nie ci, którzy potrafią się najlepiej dostosować i bezkrytycznie  reprodukować podane informacje, ale ci, którzy potrafią samodzielnie myśleć, zadawać pytania, kwestionować to, co usłyszą i szukać nowych, lepszych rozwiązań” (Marzena Żylińska, „Neurodydaktyka. …”, s. 291-292).

Obecnie wiele mówi się, że stary system szkolny 8+4 był bardziej efektywny, że uczniowie więcej umieli. A może to nie tylko zasługa lat spędzonych w poszczególnych typach szkół, ale również faktu, że nie było tylu testów i nauczania „pod testy”, że nie było ćwiczeniówek (i zadań typu „połącz”. „wybierz”, „zakreśl”, „uzupełnij”), tylko podręczniki i zeszyty, gdzie trzeba było wszystko samemu zanotować, że nie było ksero, tylko w razie nieobecności trzeba było samemu przepisać lekcję od kolegi, że nie było „wujka Google”, tylko poradniki i encyklopedie, które trzeba było wypożyczyć w bibliotece, a następnie samemu odszukać i wynotować potrzebne informacje itp. Może te wszystkie współczesne ułatwienia i „oszczędzacze czasu” sprawiają, że informacje przelatują przez mózg jak przez sito i że uczeń „słyszy, że dzwoni, ale nie wie w którym kościele”.

Podsumowując powyższe, przytoczę jeszcze wypowiedź jednej z internautek:

„(…) w liceum miałam przyjemność mieć zajęcia z fantastycznym profesorem, taki Feuerkopf Potrafił nauczyć „tak przy okazji”, człowiek nie wiadomo kiedy łapał słówka. Słynna była tę z historia jeszcze z czasów czteroletniego liceum, kiedy to nauczył chłopaka z mat-fizu przez 4 lata Deutscha OD ZERA, a ten później startował na germanistykę”

http://www.niemiecki.ang.pl/forum/inne/93032

I takich sukcesów dydaktycznych sobie i Państwu z całego serca życzę!